Dronten- De Odd Fellows Dronten organiseerden voor de zesde keer de deelname aan de European Odd Fellow Youth Tour i.s.m. het Ichthus College en Almere College: Elk jaar mag de loge in Dronten een leerling op reis sturen om samen met jongeren uit andere landen internationale ervaring op te doen. Leerlingen van de bovenbouw Havo en VWO van de beide VO-scholen in Dronten konden een essay schrijven over een actueel maatschappelijk onderwerp. Op dinsdagavond 1 maart heeft wethouder van onderwijs Peter van Bergen de felbegeerde reischeque overhandigd aan winnaar Anna Havelaar uit 6 VWO van het Ichthus College.
Winnaar Anna Havelaar ontvangt reischeque van Peter van Bergen
De bedoeling van de competitie is om jonge mensen de gelegenheid te geven zich te verdiepen in de actuele wereld en zich hierover te laten horen. Er waren dit jaar vijf genomineerden, alles dames. De heren lieten verstek gaan, maar worden geadviseerd zeker volgend jaar hun kans te grijpen. In het Odd Fellowhuis hielden op dinsdagavond 1 maart de genomineerden allemaal een elevator pitch om het publiek te laten weten in welk onderwerp zij zich hebben verdiept.
De vijf Drontense genomineerden van de essaywedstrijd Odd Fellow Youth Tour 2022
Vol bewondering luisterden de aanwezigen naar Lois Grubben, Anna Havelaar, Isabella Hofland, Hester Turkstra en Suzanne Vesseur. Thema’s als topsport, lichaamsbeharing, gelijkwaardigheid, mensenrechten en dierproeven passeerden de revue. Trefwoord voor deze thema’s zou kunnen zijn: respect voor mens en natuur. Daarmee houden de genomineerden ons een spiegel voor om ons bewust te maken van onze, soms onbewuste, (voor)oordelen.
Juryleden van de Odd Fellow Jeugdprijs
In interviews voorafgaande aan de avond hadden de genomineerden in pittige gesprekken de jury al mogen overtuigen met hun betoog. Vijf prachtige onderwerpen, vijf dappere jonge mensen die toch maar de moeite nemen zich bezig te houden met zaken die de wereld aangaan. Eigenlijk verdienen ze allemaal de eerste prijs, een prachtige kans om met winnaars uit andere regio’s en landen o.a. een vergadering van de Verenigde Naties te bezoeken en in IJsland kennis te vergaren over het klimaat. Een betekenisvolle ervaring die veel invloed heeft op de keuzes die vorige winnaars hebben gemaakt voor hun studie en levenspad, zo liet jurylid Anne Langereis zien in een overzicht van de eerdere vijf winnende scholieren uit Dronten. Samen met haar twee mede-juryleden had zij de lastige taak om na die boeiende gesprekken toch een winnaar te selecteren. De voorgelezen juryrapporten waren dan ook allemaal positief en aan alle deelnemers werd een certificaat van deelname uitgereikt. Maar er moest gekozen worden en het verhaal van Anna Havelaar werd unaniem gekozen als de allerbeste. Kap eens even met je ‘God zegt dat’ luidt de titel van haar essay, ‘Een prikkelend en soms zelfs schurende titel’, zo oordeelde de jury. Haar openhartige betoog maakte veel indruk. De ondertitel Mensenrechten gaan voor godsdienstbelijdenis werkt zij uit aan de hand van haar eigen ervaring en die van haar vrienden. “Godsdienst wordt door iedereen anders geïnterpreteerd, terwijl mensenrechten rechtlijniger zijn en daardoor kunnen zorgen voor een eerlijker beeld,” zo betoogt zij.
Anna verkondigt een duidelijk en persoonlijk standpunt. Het respect waarmee ze dit verwoordt, straalt ook van haar tekst af. Met zorgvuldige taal en argumenten zet ze de jury en wellicht ook de aanwezigen in de zaal aan het denken. “Genderdiscriminatie bestaat nog altijd onder andere vanuit religie en strikt genomen mag dit volgens de wet, maar het is de vraag hoe respectvol dit is van de ene mens naar de andere.” Een mooi punt van discussie.
De winnares juicht zeker toe dat beide rechten naast elkaar blijven bestaan, zoals blijkt uit haar conclusie. “Mensenrechten staan voor vrijheid en als wij de vrijheid nemen elkaar te accepteren, kunnen we beginnen aan een harmonieuze samenleving waarin mensenrechten en religie hand in hand gaan.” Anna geeft de mensheid daarmee de klare boodschap mee van verdraagzaamheid zonder voorbehoud. Een groot goed in deze onzekere tijd.
Ook deelnemer Lois Grubben kijkt in haar essay ‘Gelijk zijn of gelijk zien?’ naar de onderlinge verhoudingen tussen (groepen) mensen. In haar essay vertelt ze dat ongelijkheid tussen mensen eigen is aan de mensheid, maar dat dit niet hoeft te betekenen dat er altijd sprake moet zijn van ongelijke behandeling. Lois stelt dat verschillen en veranderingen misschien soms lastig zijn, maar juist dat zorgt ervoor dat we als samenleving kunnen groeien. Respect lijkt het sleutelwoord. “Daarom vind ik dat we moeten streven naar gelijke behandeling van genres, omdat gendergelijkheid niet nodig is voor een eerlijke samenleving,” stelt Lois.
Onze omgang met dieren wordt onder de loep genomen door Isabella Hofland in haar essay ‘Vinden we het waard?’ Isabella zou de dierproeven in Nederland liefst willen afschaffen, maar in ieder geval sterk verminderen. Ze noemt verschillende alternatieven waarmee dezelfde proeven gedaan kunnen worden, die misschien nog wel betrouwbaarder zijn, omdat mens en dier nogal van elkaar verschillen en het effect van bijvoorbeeld medicijnen op een mens anders kan zijn dan op een dier. Ook kijkt ze naar ethiek: “En dan de laatste vraag of dierproeven ethisch zijn. Het enige juiste antwoord daarop is nee. De dieren groeien op in kooien, waar ze hun lot afwachten, of dat nou dood of verminking is. Vaak wordt de op zichzelf prima Nederlandse regelgeving erbij overtreden.”
Deelnemer Suzanne Vesseur verdiepte zich in de vraag “Is Topsport wel gezond?” Zij vraagt zich af of jonge topsporters voldoende support krijgen vanuit hun club voor wat betreft hun lichamelijke en vooral mentale gezondheid. Zij pleit voor een onafhankelijk orgaan dat vooral jonge sporters beter begeleidt om op die manier misstanden te voorkomen en te monitoren in hoeverre de jongere nog plezier heeft in de gekozen sport. “Door complete toewijding aan de sport bestaat de kans dat de jonge sporter slecht één identiteit ontwikkelt, nl die van topsporter. Als puber is het immers al zo lastig om te weten wie je bent,” aldus Suzanne.
Hester Turkstra bekeek in haar essay hoe onze houding zich ontwikkelt ten opzichte van een traditie en hoe o.a. kapitalisme en cultuur daar een rol in kan spelen: “Onze mening over lichaamsbeharing: hygiëneoordeel of cultureel waardeoordeel?” Hester schetst de geschiedenis van onze vrouwentraditie om lichaamsbeharing te scheren. Van de Egyptenaren die zich schoren om te voorkomen dat de baard zou bevriezen. Later was het belangrijk om daarmee luizenplaag te voorkomen. In de 20e eeuw stimuleerde het bedrijf Gilette het scheren als een schoonheidsideaal. ‘Ze boden een oplossing voor hun zelf gecreëerde probleem en verdienden daarmee bakken met geld.’ Daarnaast brengt de essayist dit schoonheidsideaal in verband met (onbewuste) dominantie van mannen. Aangezien van hygiënische voordelen geen sprake meer is, pleit Hester ervoor dat vrouwen zich meer zouden moeten afvragen of ze zich willen scheren en zo ja voor wie ze dat dan doen.
Wethouder Peter van Bergen sprak lovende woorden over het belang van de Jeugdprijs en in het bijzonder over deze vijf Drontense jongeren en hun essays. Pas op het allerlaatste toverde hij de winnaar uit de enveloppe en met zichtbaar plezier overhandigde hij Anna de reischeque, waarmee zij samen met een groot internationaal gezelschap van jongeren haar licht kan gaan opsteken in de VS en IJsland. Een welverdiende prijs.